O książce: 2008 / Książka jako pierwsza zgłębia pod względem stylistycznym tekstu chyba najpopularniejszy gatunek współczesnych mediów. Autor podjął próbę stylistycznego portretu eseju, sięgając do jego początków w starożytnej rosyjskiej i rosyjskiej literaturze klasycznej: od „słowa”, Feofana Prokopowicza i M.V. Łomonosow do A.S. Puszkina, L.N. Tołstoj, I.A. Bunina, a także do tekstów M. Montaigne’a, E.L. Doctorow, K.H. Sela, O. Paz, L. Goytisolo i inni autorzy zagraniczni. Uniwersalny problem filologiczny „czytelnika i podtekstu autora” pojmowany jest poprzez „eksperymenty” (eseje) różnych epok, kultur i wariantów gatunkowych. Analiza cech stylistycznych gatunku za pomocą techniki dekodowania pozwala zidentyfikować językowe kontury jedności kompozycyjnej i mowy w esejach oraz formy ekspresji wielolicowego „ja” autora. Praca ma na celu stworzenie ogólnej koncepcji gatunku, ale jednocześnie autor stara się pokazać na konkretnych przykładach, jak początkującym eseistom osiągnąć mistrzostwo, nauczyć ich czytania własnego tekstu absolwenci wydziałów filologicznych uczelni wyższych, wydziałów dziennikarstwa, a także filolodzy o szerokim profilu.